مدیریت منظر خیابان‌های تهران در دورة انقلاب اسلامی

خیابان‌های تهران بی‌شک از مؤثرترین عناصر شهری در تاریخ معاصر ایران طی وقوع انقلاب اسلامی در نیمه قرن چهاردهم شمسی است؛ چه قبل از آن که پرکشش‌ترین مکان‌ عمومی برای حضور جوانان در صحنه‌های انقلاب بود و چه پس از آن که تغییر نگاه ایدئولوژیک کشور، دیدگاه مدیریت شهری به خیابان را نیز متحول نمود : « آن حاشیه‏هاى اطراف تهران، آن زاغه‏نشین‏ها و آن چادرنشین‏هاى اطراف تهران بیشتر مورد نظر باشند تا قسمت شمال شهر؛ توجه به این قشر مستضعف از توجه بر قشر مرفه بیشتر باشد» (امام خمینی، ۱۳۵۸ : ۱۴۴). عمق این تغییرات تا حدی است که در بیرون، ناکامی‌های حاصل از ضعف مدیریت شهری به پای دیدگاه ایدئولوژیک نظام نوشته می‌شود؛ در داخل نیز موفقیت چشم‌گیری برای دستیابی به آرمانشهر انقلابی به دست نیامده است و خیابان در ام‌القرای اسلام یعنی تهران1، سهم بسزایی در احساس عدم مطلوبیت از شهر بر عهده دارد. این مقاله در صدد است با بررسی رویکردهای مدیریت شهری تهران طی چهار دهه پس از پیروزی انقلاب اسلامی، سیاست‌های مختلف ساماندهی خیابان را مورد تحلیل قرار دهد و منظر خیابان‌های تهرانِ پس از انقلاب را قرائت کند.